به سمت صندوق حرکت می‌کنیم ، بی‌آن‌که نیم‌نگاهی به نوشته‌های روی آن بیندازیم و ببینیم روی آن چه نوشته ، ویژگی محصولی که می‌خریم چیست و چه موادی در ساخت آن به کار رفته و اصولا این خرید متناسب با نیاز و ملاحظات جسمی خود و خانواده‌مان هست یا نیست.
اینچنین است که در خوشبینانه ترین حالت اکثر ما صرفا قیمت و تاریخ تولید و انقضای آن کالای غذایی را مورد توجه قرار می دهیم و تمام!

آیا واقعا تا به حال به نوشته های ریز و بعضا مفصل پشت بسته بندی مواد غذایی مختلف توجه و آن تامل و حوصله کرده اید؟ آیا از خودتان پرسیده اید این همه نوشته برای چیست؟ یا معنی تمام جملات یا نوشته های آن را متوجه شده اید؟

براساس استانداردهای موجود در سراسر دهکده جهانی ، تمام تولید کنندگان بخصوص در زمینه محصولات غذایی موظف هستند اطلاعات کامل محصول خود ازجمله مواد تشکیل دهنده ، افزودنی های مجاز و میزان آن و تبعات مصرف محصول ، همراه با نحوه مصرف آن را در کنار تاریخ تولید و مصرف آن درج کنند. این موضوع جزو حقوق اولیه و غیرقابل انکار مصرف کنندگان است و آنان در این چارچوب حق دارند​ بدون هیچ دخل و تصرفی بدانند چه چیزی را با چه موادی مصرف می کنند.

اما این حقوق و فرهنگ ظاهرا در کشور ما ـ دست کم در موضوع صنایع غذایی و برخلاف مواردی چون دارو ـ به عنوان فرهنگی ناشناخته باقی مانده و تولید کنندگان و مسئولان نسبت به ایجاد یا تقویت این فرهنگ تاکنون گام موثری برنداشته اند. اینچنین است که بیشتر مصرف کنندگان هیچ توجهی به آن موارد ندارند یا به طور کلی اصلا برخی مفاهیم مندرج روی جعبه های رنگارنگ خوراکی ها را نمی شناسند و بدتر این که اهمیتی نیز برای آن قائل نیستند.

به عنوان مثال ، درصد کوچکی از جامعه مصرف کننده امروزی ما در بازار آبمیوه بسته بندی شده تفاوت کنسانتره ، نکتار و آبمیوه طبیعی را تشخیص می دهند و با آگاهی ، محصول مورد نیاز خود را انتخاب می کنند.

در این مورد بخصوص ، بسیاری از مصرف کنندگان بدون توجه به تفاوت های فاحش موجود در این محصولات صرفا با دیدن عکس میوه های تروتازه ای که روی جعبه جا خشک کرده اند ، دست به جیب می شوند و محصول خودشان را خریداری می کنند بدون توجه به این که مواد تشکیل دهنده این خوراکی یا افزودنی های آن هرچند مجاز است ، اما ممکن است باتوجه به بیماری احتمالی ، برای سلامت آنها تهدیدآمیز باشد.

با این فقر فرهنگی در این مورد خاص ، شاید از زاویه ای نتوان تمام تقصیر به خطر افتادن سلامت جامعه از راه مصرف برخی محصولات غذایی را به دوش تولید کنندگان گذاشت چون این خود مصرف کنندگان هستند که برای خود کالای مناسب نمی خرند. با این حال تولید کنندگان هم کاملا بی تقصیر نیستند چراکه معمولا استانداردهای جهانی درباره اطلاع رسانی شفاف ، کامل و ساده به مصرف کنندگان صنایع غذایی را رعایت نمی کنند. مثلا اگر در ساخت محصولی اسید یا افزودنی به کار رفته ، تبعات مصرف آن را به روشنی و طوری که مصرف کننده بفهمد در توضیحات مندرج در بسته بندی قید نمی کنند.

پس بیراه نیست اگر بگوییم تولید کنندگان و البته مسئولان نظارت باید از همین امروز درباره تغییر این فرهنگ صحیح فراموش شده توسط مصرف کننده و تولید کننده در بازار صنایع غذایی کشورمان گام موثری بردارند و با ساده کردن عبارات و استفاده از اصطلاحات عامیانه ، تمام مندرجات و نوشته های بسته بندی این گونه محصولات را برای همگان قابل درک کرده آنها را به مطالعه دقیق و انتخاب متناسب با سلامت و اقتصاد خانواده خود راهنمایی و تشویق کنند.

جای تردید نیست که این کار باعث انتخاب آگاهانه خریداران ، متناسب با نیازهایشان و از همه مهم تر با توجه به شرایط سلامت خود و خانواده خواهد بود و از ایجاد تقاضای کاذب در بازار نیز جلوگیری و در نهایت تولید کننده را درباره ادامه تولید یا افزایش و کاهش تولید محصولی خاص به طور دقیق راهنمایی خواهد کرد.