احمد گلچین ، اظهار کرد: این تفکر که بدون مصرف کود شیمیایی محصولات کشاورزی تولید کنیم اصلا امکان‌ پذیر نیست. مگر چند راس دام می‌توان نگه‌ داری و توسط آن محصولات را کود دهی کرد. علاوه بر این، آلودگی دام به مراتب بیشتر از آلودگی کود شیمیایی خواهد بود و بدون کوددهی هیچ محصولی تولید نمی‌شود. تنها راه کار این است که درست مصرف کنیم.

وی ادامه داد: متاسفانه برخی زارعان، کود را در چاه آب می‌ ریزند و از این طریق به محصولات خود پمپاژ می‌کنند. این افراد با این اقدام خود آب‌های زیرزمینی را آلوده می‌کنند. از این‌ رو، باید اطلاع‌ رسانی در خصوص مسائل زیست‌ محیطی و متعاقب آن، سلامت انسان اطلاع جدی قلمداد شود؛ چراکه در صورت ادامه چنین روندی نمی‌توان هیچ آینده‌ای را برای کشور متصور شد. البته اطلاع‌ رسانی و آگاه‌ سازی باید از سنین کودکی آغاز شود و کودکان از همان دوران ابتدایی، زیست‌ محیطی بار بیایند.

گلچین با اشاره به این‌ که در خصوص تخریب محیط زیست، چندان اهل پیشگیری نیستیم، افزود: به عنوان مثال در منطقه سردسیری مثل زنجان، زیر درب منازل چند سانتی‌ متر با زمین فاصله دارد و در فصول سرد، هوای گرم به راحتی خارج می‌شود. سیستم ساختمان‌ سازی ما بر اساس محیط زیست نیست. در حالی که در کشورهایی مثل هلند، ۱۲ درجه از گرمای درون زمین را به ساختمان‌ انتقال می‌دهند و ساختمان‌ هایشان به صورت اتوماتیک ۱۲ درجه دما دارد و مابقی گرما را از طریق سوخت دریافت می‌کند.

عضو هیئت‌ علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان با تاکید بر این‌ که تشکیلات ساختمانی و شهری ما زیست‌ محیطی نیست، تصریح کرد: در زنجان، هنوز سیستم فاضلاب نداریم و فاضلاب از جوی‌های ریز و درشت عبور می‌کند و در نهایت به رودخانه قزل‌اوزن می‌ریزد. به همین‌خاطر، شوینده‌ های مصرفی خانوار در طول مسیر عبور فاضلاب، رشد گیاهان آبزی را افزایش می‌دهد، اکسیژن آب مصرف می‌شود و زمینه برای مرگ آبزیان فراهم می‌شود.

وی افزود: این‌ که دائم بگوییم کشاورزی تنها آلوده کننده محیط زیست محسوب می‌شود درست نیست؛ چراکه ما آلوده کننده‌ های زیادی داریم و سیستم شهرنشینی‌ مان بر اساس حفاظت از محیط زیست شکل نگرفته است. همه این موارد باید در سیاست‌ گذاری‌های آینده تغییر کند. شهرها باید شهر سبز شوند و سیستم فاضلاب داشته باشند.

گلچین با اشاره به این‌ که مواد آلی خاک‌ها کاهش یافته و زمین مانند سیمان سخت شده است، یادآور شد: مواد آلی زیادی داریم که می‌تواند به اراضی تزریق شود. از جمله کارخانه افشره سیب و کارخانه‌ هایی که ضایعات سیب‌ زمینی و زیتون و گوجه‌ فرنگی تولید می‌کنند. اگر هر ایرانی روزانه یک کیلوگرم زباله تولید کند، روزانه ۸۰ میلیون کیلوگرم ماده آلی از بهترین نوع تولید می‌شود. فقط باید تفکیک زباله کنیم و این کود را به زمین بدهیم تا خاک از کربن آلی غنی شود.

استاد دانشگاه زنجان ادامه داد: در کل سه کارخانه تولید کمپوست در ایران (تهران و تبریز) فعالیت می‌کند. در حالی که همه شهرها به کارخانه کمپوست نیاز دارند و احداث چنین کارخانه‌ای نه تنها از مصرف کود شیمیایی می‌کاهد، بلکه منتج به اشتغالزایی بومی می‌شود.

وی هم‌ چنین با تاکید بر این‌که آلودگی هوا خیلی بدتر از آلودگی خاک است و مستقیم روی محصولات می‌نشیند، گفت: اگر بخواهیم آلودگی را از بین ببریم باید سیاست‌ های شهری خود را تغییر دهیم. علاوه بر این، سیاست‌ های دولت باید به گونه‌ای باشد که شهروندان را ملزم به رعایت چارچوب‌ های زیست‌ محیطی کند، در حالی که فعلا این‌ طور نیست. علاوه بر این، اطلاعات‌ مان راجع به خاک خیلی کم است.

گلچین تصریح کرد: آلودگی فقط از طریق کارخانه سرب و روی و معدن منتقل نمی‌شود و فعالیت‌ های بسیاری باعث آلودگی خاک می‌شود. باید نقشه راهی وجود داشته باشد که درصد آلودگی خاک به فلزات سنگین را نشان دهد . در حال حاضر دقیقا نمی‌ دانیم خاک کدام مناطق استان زنجان آلوده است و میزان این آلودگی‌ ها چقدر است. برای این‌ که چنین نقشه راهی داشته باشیم نیازمند به کارگیری کارشناسان متخصص هستیم؛ چراکه چنین مناطقی نباید تحت کشت و کار انجام بگیرد.

استاد دانشگاه زنجان خاطرنشان کرد: اگر آگاهی مردم افزایش یابد خود مردم دولت را مجبور به اتخاذ سیاست‌ هایی می‌کنند که محیط زیستی باشد. درصد بالایی از سرطان‌ها به خاطر تغذیه‌ های نادرستی است که صورت گرفته است. تشکیلاتی وجود ندارد که گاهی به صورت رندوم، محصولات کشاورزی را تجزیه کند و به مردم بگوید که چه چیزی را مصرف کنند و از مصرف کدام محصول خودداری کنند.