دکتر مهدیه سالاری، فارغ‌التحصیل رشته علوم و مهندسی صنایع غذایی از دانشگاه تبریز، با اشاره به اینکه بیوپلیمرهای تشکیل دهنده‌ فیلم‌ های زیست تخریب‌ پذیر می‌تواند از جنس پروتئین، پلی‌ ساکارید، چربی و یا ترکیبی از آنها باشد، گفت: از جمله بیوپلیمرهای پلی‌ ساکاریدی که به طور گسترده برای تولید فیلم زیست تخریب‌ پذیر مورد توجه قرار گرفته، "کیتوزان" است. با وجود مزایای متعدد و خواص منحصر به فرد کیتوزان، کاربرد فیلم آن به علت حساسیت‌ ذاتی به آب و ویژگی‌ های مکانیکی نسبتا ضعیف، محدود شده‌ است.

وی ادامه داد: یک راه بسیار مناسب برای بهبود خواص فیلم کیتوزان، مخلوط کردن آن با نانوپرکننده‌ تقویت کننده و تشکیل نانوکامپوزیت است. از این رو، در این طرح پژوهشی با تلفیق نانوکریستال سلولز باکتریایی و نانوذرات نقره به فرمولاسیون بیوپلیمر، تلاش شده تا فیلم نانوکامپوزیتی سنتز شود که خواص ضد میکروبی داشته و منجر به افزایش ماندگاری مواد غذایی شود.

به گفته‌ این محقق، استفاده از نانوکریستال سلولز باکتریایی تأثیر بسیار زیادی در بهبود خواص حرارتی، مکانیکی و کاهش نفوذ پذیری فیلم به بخار آب دارد. همچنین استفاده از نانوذرات نقره می‌تواند به طور قابل توجهی خواص ضد میکروبی فیلم کیتوزان در برابر باکتری‌های گرم مثبت، باکتری‌های گرم منفی و قارچ‌ها را افزایش دهد.

سالاری، نوآوری این طرح را نسبت به تحقیقات دیگر در استفاده از سلولز باکتریایی به جای سلولز گیاهی جهت تهیه نانوکریستال سلولز عنوان کرد و یادآور شد: در این طرح سلولز باکتریایی با استفاده از محصولات جانبی کارخانجات صنایع غذایی (ملاس) به عنوان محیط کشت رشد باکتری تولید شده‌ است. این امر موجب کاهش هزینه‌ تولید سلولز و استفاده‌ بهینه از محصولات جانبی کارخانجات جهت تولید ماده‌ زیستی بسیار ارزشمند شده است.

این تحقیقات از سوی مهدیه سالاری دانش‌آموخته‌ دکترای علوم و مهندسی صنایع غذایی، دکتر محمود صوتی خیابانی، دکتر رضا رضایی مکرم و دکتر بابک قنبرزاده از اعضای هیأت علمی دانشگاه تبریز و دکتر حسین صمدی کفیل عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز اجرایی شده و نتایج آن در مجله‌ Food Hydrocolloids با ضریب تأثیر 5/089 منتشر شده‌ است.